De muzikant uit Jacksonville, North Carolina debuteerde op jonge leeftijd in de cultband the Patty Duke Syndrome, groeide halverwege de jaren 90 met zijn band Whiskeytown uit tot de pioniers en smaakmakers van de alt-country en begon vrijwel onmiddellijk na de start van het nieuwe millennium aan een bijzonder succesvolle solocarrière.
Met name in de eerste jaren na de release van zijn prachtdebuut Heartbreaker bracht Ryan Adams bijna aan de lopende band prachtplaten uit en doken hiernaast nog de nodige platen op die niet werden uitgebracht, maar eveneens zeer de moeite waard waren.
Ryan Adams werd uitgeroepen tot muzikaal wonderkind en leek uitgegroeid tot een vaste waarde, maar een jaar of acht geleden stokte de enorme productie van Ryan Adams bijna van de ene op de andere dag. Sindsdien moeten we het doen met een beperkt aantal platen en bovendien platen van wisselend niveau.
De afgelopen jaren was het helemaal stil rond Ryan Adams, maar bijna uit het niets is het voormalige wonderkind terug met een nieuwe plaat. Zijn titelloze nieuwe plaat kan worden gezien als een nieuwe start en laat een Ryan Adams horen die we eigenlijk nog niet kenden.
Op zijn vorige platen schakelde Ryan Adams voornamelijk tussen roots en rootsrock, maar op zijn nieuwe plaat maakt hij rockmuziek die gemaakt is voor de grote Amerikaanse radiostations en zomaar stadions zou kunnen vullen.
Bij beluistering van deze nieuwe plaat moest ik in eerste instantie vooral denken aan Tom Petty, maar ook de naam van Bruce Springsteen dook meer dan eens op. Allereerst in de groots klinkende rocksongs op de plaat, maar zeker ook in de meer ingetogen single Wrecking Ball, die niet zou misstaan op een Springsteen plaat (en waarschijnlijk niets voor niets deze titel heeft meegekregen).
Wrecking Ball is een van de weinige ingetogen momenten op een plaat die stevig citeert uit een aantal decennia radiovriendelijke Amerikaanse rockmuziek. Af en toe klinkt de nieuwe plaat van Ryan Adams wel erg gelikt en soms bijna te gelikt, maar alle songs op de plaat hebben ook wel een twist die de song net op tijd de goede kant op sturen.
Liefhebbers van de rootsmuzikant Ryan Adams zullen op zijn minst moeten wennen aan de nieuwe plaat van de Amerikaan, maar ik had persoonlijk maar heel weinig tijd nodig om dit eerste levensteken van Ryan Adams in een jaar of drie te omarmen.
De nieuwe plaat van Ryan Adams klinkt niet alleen bijzonder lekker, maar op een of andere manier klopt ook alles. Ieder subtiel of minder subtiel muzikaal accent is raak, iedere song op de plaat heeft het in zich om uit te groeien tot een klassieker en in iedere song klinkt Adams gedreven en geloofwaardig.
Een muzikant als Ryan Adams maakt geen slechte platen, maar voor zijn laatste memorabele of echt goede plaat, moest ik zo langzamerhand toch flink wat jaren terug in de tijd. Aan de wat mindere periode die volgde komt nu een abrupt einde, want de titelloze veertiende (officiële) plaat van Ryan Adams is wat mij betreft één van zijn betere.
Ryan Adams heeft in het verleden wel vaker aangekondigd een grootse rockplaat te willen maken, maar dit keer is het hem ook echt gelukt. Een glorieuze comeback als je het mij vraagt. Erwin Zijleman
